Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Η εμπειρία Χίτλερ
Γράφει η Πετρούλα Κωστίδου
Πολλοί θέλουν να πουν πως για τον ναζισμό φταίει ο Χίτλερ, γιατί χειραγωγούσε τους ανθρώπους μέσα από την πανουργία του και την επιδεξιότητα της ρητορείας του. Κάτι τέτοιο ρίχνει το φταίξιμο μόνο στις πλάτες του Χίτλερ, όπου θέλουν οι μάζες να βρίσκεται.
Βλέπεις, οι μάζες πάντα ψάχνουν έναν πολιτικό για να του φορτώσουν όλα όσα περνάνε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (βλέπε Ελλάδα) και ο Χίτλερ ήταν ακριβώς αυτό.
Η φρίκη της εμπειρίας Χίτλερ δεν είναι το τι διέπραξε εκείνος εναντίον των ανθρώπων, αλλά το τι οι άνθρωποι του επέτρεψαν να διαπράξει. Ο Χίτλερ δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς την συνεργασία, υποστήριξη και την πρόθυμη υποταγή εκατομμυρίων ανθρώπων. Ήταν ο νόμιμα εκλεγμένος αντιπρόσωπος του λαού.
Δηλαδή το θέμα δεν είναι το εμφανίστηκε ένας Χίτλερ, αλλά το πόσοι “Χιτλερίσκοι” τον ακολούθησαν.
Όταν πολλά άτομα συγκεντρώνονται έχοντας ίδιες αντιλήψεις και ίδιο σκοπό τότε δημιουργούν μία ομαδική-συλλογική συνείδηση. Η συλλογική συνείδηση είναι πανίσχυρη, δημιουργεί γεγονότα μαζικής κλίμακας, και μπορεί να προκαλέσει απερίγραπτη χαρά ή πόνο σε μία χώρα - όπως και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η συνείδηση ενός ανθρώπου που λέει συνεχώς “εγώ μόνο ξέρω το σωστό”, “εγώ είμαι ανώτερος από τους άλλους” θα τον μετατρέψει σε έναν σκληρό ατομιστή που ψάχνει ευκαιρία για να επιβληθεί στους γύρω του.
Η συλλογική συνείδηση μιας χώρας που μιλάει συνεχώς για ανωτερότητα, “εμείς είμαστε καλύτεροι”, ‘’εμείς μόνο ξέρουμε το σωστό”, μια συλλογική θεώρηση ριζωμένη στον στενό εθνικισμό, σύντομα οδηγεί σε συγκρούσεις και καταστροφή.
Ο Χίτλερ αναδύθηκε μέσα από συλλογική συνείδηση (όπως και κάθε πολιτικός αυτού του πλανήτη). Αυτή πρόσφερε γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του ναζισμού. Ο Χίτλερ εκμεταλλεύτηκε την στιγμή, δεν την δημιούργησε. Αν δεν ήταν αυτός, θα ήταν κάποιος άλλος στην θέση του.
Ο λαός ήταν έτοιμος να υποστηρίξει το “εμείς εναντίον εκείνων”.
Κάποιος μπορεί να πει πως «Οι καημένοι οι άνθρωποι ήταν αμόρφωτοι και θύματα προπαγάνδας, δεν ήξεραν ότι κάνουν κάτι “κακό”».
Μα ούτε και ο Χίτλερ έκανε κάτι “κακό” σύμφωνα με τις αντιλήψεις του και σύμφωνα με το “μοντέλο” που είχε στο μυαλό του για τον κόσμο. Όποιος θεωρεί πως ο Χίτλερ γνώριζε πως κάνει κάτι “κακό”, δεν καταλαβαίνει τίποτα από την πολυπλοκότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.
O Χίτλερ έδειξε στην ανθρωπότητα τον τότε Εαυτό της
Η ανθρωπότητα έμεινε απαθής απέναντι στον πόνο που υπήρχε στην Γερμανία μέχρι που πόνος εξαπλώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα. Έτσι ακόμη και οι πιο ψυχροί άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να το αγνοήσουν.
Η εμπειρία Χίτλερ ήταν πολύ έντονη ως προς τις επιπτώσεις της και την αλήθεια που αποκάλυψε σε μας, για μας.
Γι’ αυτό οι Εβραίοι έχτισαν μνημεία για το Ολοκαύτωμα και ζητούν να μην το ξεχάσουμε ποτέ: Γιατί υπάρχει λίγος Χίτλερ μέσα σε όλους μας, στον έναν ή στον άλλο βαθμό.
Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως η ανθρώπινη φύση είναι "κακή" , απλά διαθέτει όλων των ειδών τις ποιότητες μέσα της. Εσυ επιλέγεις ποια θα βγάλεις στην επιφάνεια.
Όταν συλλογική συνείδηση αλλάζει..
Ο κόσμος γνώρισε τον πόνο, τον φόβο, την πείνα, τον διαχωρισμό και τον θάνατο.
Έτσι αποφάσισε τελικά ότι ο Χίτλερ ήταν “κακός”. Δηλαδή οι άνθρωποι έκαναν μία εκτίμηση του Ποιοι επιλέγουν να είναι σε σχέση με τον ναζισμό και με τις συνέπειες του.
Ο Χίτλερ έδωσε ένα μέτρο, δημιούργησε ένα σημείο αναφοράς, που με βάση αυτό μπορούμε να μετρήσουμε και να προσδιορίσουμε τις ιδέες μας σε σχέση με τους εαυτούς μας. Ο Βούδας έκανε το ίδιο, στην άλλη άκρη του φάσματος.
Έχουν υπάρξει και άλλοι Βούδες και άλλοι Χίτλερ και θα ξαναυπάρξουν.
Και αυτό γιατί άνθρωποι τόσο υψηλής και τόσο χαμηλής συνειδητότητας περπατούν ανάμεσα μας όπως ακριβώς περπατάμε εμείς ανάμεσα τους.
Ποια συνειδητότητα παίρνεις μαζί σου; Ποιον ακολουθείς;
Επιλέγεις την Ενότητα ή τον Διαχωρισμό; Τoν συναγωνισμό ή τον ανταγωνισμό; Την συγχώρεση ή την εκδίκηση; Προτιμάς να συνεργάζεσαι ή να επιβάλλεσαι; Απολαμβάνεις περισσότερο να κατακτάς ή να μοιράζεσαι;
H επιλογή θα είναι πάντα δική σου.
Πιθανώς να δηλώνεις ότι ο Ναζισμός έκανε κάτι “κακό”. Με αυτό το μέτρο κατέληξες να ορίσεις τον εαυτό σου.
Αυτό ακριβώς είναι το παιχνίδι της ζωής. Να προσδιορίζεις τον εαυτό σου. Να δημιουργείς συνεχώς νέα “πρέπει” και “δεν πρέπει”, “ναι” και “όχι”, για να τον περιβάλλεις.
Δεν χρειάζεται όμως να καταβάλλεσαι απο θυμό και να καταδικάζεις τα σκοτεινά γεγονότα της ιστορίας που στο σου έδωσαν αυτό το μέτρο. Κάποιος ή κάτι έπρεπε να το κάνει. Γιατί δεν μπορείς να γνωρίσεις αυτό που είσαι αν δεν υπάρχει αυτό που δεν είσαι.
Όπως δεν μπορεί να υπάρξει το φως χωρίς το σκοτάδι. Το ένα υπάρχει χάρις στο άλλο. Δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε το ζεστό αν δεν υπήρχε το κρύο, το πάνω αν δεν υπήρχε το κάτω. Δεν θα μπορούσαμε να βιώσουμε την χαρά αν δεν υπήρχε θλίψη, την δημιουργία αν δεν υπήρχε η καταστροφή.
Μαθαίνουμε σαν τα παιδιά , μέσα από τους δυϊσμούς, δηλαδή την ύπαρξη των αντίθετων.
Μας εξυπηρετεί να λειτουργούμε ως παρατηρητές. Πέρα από τις έννοιες του “καλού και του κακού”. Βλέποντας με το μάτι του παρατηρητή απλώς καταλήγουμε πως ο ναζισμός όπως και το οποιοδήποτε στενά εθνικιστικό ρεύμα, δεν αποτελεί λειτουργικό μοντέλο για την κοινή ευημερία.
Η ανθρωπότητα δεν θα ξαναχρειαστει να βιώσει τον πόνο της εμπειρίας Χίτλερ , εκτός κι αν την ξεχάσει.
Η ιστορία έχει δείξει πως ότι ξεχνιέται, επαναλαμβάνεται.
Πηγές
Συζήτηση με το Θεό, Neal Donald Walsch
Ο άνθρωπος και τα σύμβολα του , Κάρλ Γιούνγκ
Υποστηρίξτε τη σελίδα!
Μοιραστείτε το άρθρο !
